Ralf był kolejnym ogniwem w łańcuchu angielskiej korporacji, oplatającej swym ubezpieczeniem masowo zaciąganie kredyty eksportowe i dopóki jej nieuchronny upadek - który nastąpił jeszcze przed tym świata, w pierwszej kolejności zwiastując go tracącym posady ludziom - nie odesłał go do pustego mieszkania, na podobieństwo współpracowników żył na przestrzeni każdej kolejnej doby schodząc z nieograniczonych ilości czasu do kwestionowania tego, czy kiedykolwiek go posiadał; z dala od zostawionego tysiące kilometrów stąd domu, śmiejąc się z kolonializmu i wspierania imperiów mających zamiast flag logotypy, zamiast obywateli personel i konsumentów. Nie wykształcił szczególnego przywiązania ani do ojczyzny, którą na rzecz bezpieczeństwa porzucił przy pierwszej okazji, ani do rodziny, z którą kontakty czasem wolał utrzymywać na sznurze z finansów, by mimo to - rozejrzawszy się po krzyczącym Tianjinie - uczynić z nich pierwsze myśli, jakie wykształciły się na wpychane przed jego oczy obrazy; przegoniło je kilka zamachnięć, które należało czynić każdego z pierwszych dni by nie paść ofiarą cudzej paniki, a jedynie swojej własnej, łatwiejszej do usprawiedliwienia. Nie słuchał się własnych zapewnień, że więcej tego nie zrobi, dopóki nie przychodziło ich sądzić komuś innemu; komu imponowała zachowana kultura, rozwaga i etyka - odchodzące i wracające wraz z nim - które na przeciwieństwo otaczającego go świata czynił swoją dewizą, będąc natchnienie przekonanym, że właśnie to jest w stanie go odbudować; nawet jeśli zaraz sam sabotował każdy poczyniony ku temu krok, nazywając to w głębi serca niewielką ceną, lub nie zauważając tego spod płachty własnej dobroduszności.